Εναντίον του Μιθριδατισμού
“Μια χελιδών έαρ ου ποιεί”, Αριστοτέλης.
Ο λόγος του αρχαίου φιλοσόφου είναι διαχρονικός. Γιατί ζει από το θάνατο, από τον πόνο και τη θλίψη, όπως έλεγε ο μεγάλος της Αναγέννησης Μιχαήλ Αγγελος. Ζει από τη θλίψη των Ημερών και τον πόνο της Ζωής, που είναι αγωνία και αγώνας, δηλαδή πραγματικότητα αιώνων. Γι αυτό ο λόγος του Αριστοτέλη έγινε παροιμιακός του έθνους φθόγγος. Τους λόγους γεννούν οι μεγάλες στιγμές και τρέφουν διαιώνια οι “ώρες” που ξαναγίνονται “πέτρινες περιστέρες” και “ακούν με προσοχή”.
Υπάρχουν ωστόσο βρήκοες ώρες και αδιάφορες εποχές, που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ενωτιστούν τα προφητικά ρήματα. Οι άνθρωποι μένουν απαθείς μπροστά στα συμβαίνοντα και είναι σαν να οδηγούνται στο πουθενά. Οι καιροί μας θυμίζουν τέτοιες ακριβώς εποχές, αφού έχουμε πέσει σε μια ατελεύτητη χειμέρια νάρκη. Η ζωή μας αποδυναμώθηκε. Προχωρεί ράθυμα. Επαναλαμβάνεται, χωρίς να βιώνεται σαν ριζική πραγματικότητα. Απονευρώνεται μάλλον και μεταμορφώνεται σ’ ένα δίχως προβληματισμούς και ορμή προόδου γεγονός.
Τούτο φαίνεται καθαρότερα στη δημόσια ζωή μιας χώρας, όπου τα συμπτώματα αυτά είναι έντονα και αγγέλλουν βαριά κοινωνική και πολιτική αρρώστια. πως λέγεται αυτή η αρρώστια; Και το όνομα αυτής Απάθεια ή Μιθριδατισμός.Την πολιτική απάθεια ονομάσαμε χειμερινή νάρκη. Οποιος λαός οποιασδήποτε χώρας πάσχει από πολιτική απάθεια είναι καταδικασμένος να υποφέρει καταμεσής του ιστορικού του χειμώνα. να δοκιμάζεται και να χειμ’άζεται, χωρίς μάλιστα να οραματίζεται ένα “γλυκύ έαρ” Γιατί δεν εννοεί πόσο “ακριβή” είναι, όπως τραγουδάει ο Ελύτης, η Ανοιξη ή το χειρότερο. Επειδή ακριβώς κατανοεί ο λαός αυτός ότι “για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή”. Ετσι, αντί για δουλειά πολλή και θυσίες, προκρίνει τον εύκολο, κατωφερή δρόμο της Απάθειας.