"Μέχρι και τον Μάιο του 2011 ήμουν σ’ ένα βαθύ λήθαργο."
Φίλοι μου,
Eίμαι πενήντα δυο χρόνων και το όνομα μου είναι Νίκη Λατινάκη.
Μέχρι και το 2011 δεν είχα καμιά άποψη για το πολιτικό γίγνεσθαι.
Πάντα ψήφιζα Ν.Δ. Το Π.Α.ΣΟ.Κ, άσπονδος εχθρός.
Στις τελευταίες εκλογές του 2010 ψήφησα Παπανδρέου για το γνωστό σε όλους μας «Λεφτά
υπάρχουν».
Άκουγα πάντα τηλεόραση!
Μέχρι και τον Μάιο του 2011 ήμουν σ’ ένα βαθύ λήθαργο.
Όταν κατεβήκαμε στις πλατείες, ΠΟΤΕ άλλοτε, δεν είχα κατέβει σε διαδήλωση ή διαμαρτυρία.
Ήμουν πάντα μια νομοταγής, καναπεδατη, φραπεδάτη, νοικοκυροπούλα που δεν με απασχολούσαν καθόλου τα κοινά, πόσο μάλλον οι διαδηλώσεις.
Το 2011 κατέβηκα στην πλατεία Αγοράς στα Χανιά, με τους αγανακτισμενους.
Στην αρχή διστακτικά, ερευνητικά.
Καθόμουν, άκουγα τους πάντες, σκεπτόμουν, προβληματιζόμουν.
Μεταξύ αυτών και κάποια παιδιά με ράστα μαλλιά, σκουλαρίκια, ασουλούπωτα, χύμα. Καθόταν χάμω…
-Ποιοι είναι αυτοί; Ρώτησα.
-Αναρχικοί.