Ένας από τους σπουδαιότερους Γάλλους φιλοσόφους του 20ου αιώνα, με σημαντική απήχηση στη διεθνή διανόηση ήταν ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Δεν ήταν μόνο νομπελίστας και θεατρικός συγγραφέας αλλά και υπέρμαχος του κινήματος του Υπαρξισμού στη Γαλλία. Το 1964, του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το έργο του ‘Οι Λέξεις’ (Les mots), το οποίο και αρνήθηκε να παραλάβει. Ο Σαρτρ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1905 και κατά τη διάρκεια των ακαδημαϊκών του χρόνων, είχε την ευκαιρία να συναναστραφεί με προσωπικότητες που σημάδεψαν την πολιτική ζωή και διανόηση στη Γαλλία όπως ο Raymond Aron, ο Maurice Merlau-Ponty, ο Simone Weil και ο Claude Levi-Strauss.
Ο Σαρτρ δημοσίευσε τη νουβέλα του ‘Ναυτία’ το 1938 σε μορφή ημερολογίου, που εμπεριείχε διάφορους φιλοσοφικούς συλλογισμούς, τους οποίους και ανέπτυξε στα επόμενα του έργα. Το 1943, σε ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του ‘Το Είναι και το Μηδέν’, ανέπτυξε τις σκέψεις του πάνω σε έννοιες όπως η ανθρώπινη συνείδηση, η ελευθερία του ατόμου και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Το 1946, και αφού είχε εστίασε την προσοχή του στον άνθρωπο, αποφάσισε να αναδείξει στο επόμενο του έργο, ‘Ο Υπαρξισμός είναι ένας ανθρωπισμός’, το θέμα της κοινωνικής υπευθυνότητας. Ο Σαρτρ καταπιάστηκε με την έννοια της ελευθερίας όχι μόνο ως αξία ή ως στόχο αλλά σαν αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης που συνεπάγεται την κοινωνική υπευθυνότητα.
Κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Jean Paul Sartre, κρατήθηκε όμηρος από τα Γερμανικά στρατεύματα από το 1940 μέχρι τον Απρίλιο του 1941 όπου και αφέθηκε ελεύθερος λόγω προβλημάτων υγείας. Αμέσως μόλις γύρισε στη Γαλλία έλαβε μέρος στη γαλλική αντίσταση και ταυτόχρονα, έγινε μέλος του αντιστασιακού κόμματος ‘Σοσιαλισμός και Ελευθερία’ (Socialisme et Liberte). Παρά το σπουδαίο συγγραφικό του έργο, η πολιτική του στράτευση δεν περιορίστηκε σε θεωρητικό επίπεδο. Αν και ποτέ δεν έγινε επίσημα μέλος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και επέκρινε τη στάση του τελευταίου στη Σταλινική Ρωσία, ήταν οπαδός του κομμουνισμού και θεωρούσε το Μαρξισμό «τη φιλοσοφία των καιρών μας».
O Σαρτρ θεωρείται βασικός εκφραστής της φιλοσοφίας του υπαρξισμού και συγκεκριμένα στο βιβλίο του ‘Ο Υπαρξισμός είναι ένας ανθρωπισμός’ (l’ existentialisme est un humanisme’) επικεντρώθηκε σε μια προσπάθεια απόδοσης των κεντρικών σημείων του Υπαρξισμού. Το βιβλίο βασίστηκε σε μια διάλεξη που έδωσε το 1945 στο Παρίσι, στο Club Maintenant. Προσπάθησε να αντιμετωπίσει τους επικριτές του, όχι μόνο κατά τη διάρκεια της διάλεξης του, αλλά και στη συζήτηση που ακολούθησε αργότερα, η οποία παρατίθεται στο τέλος του βιβλίου.
Θεωρητικές επιρροές στη φιλοσοφική σκέψη του Σαρτρ
Ενώ διάφοροι φιλόσοφοι θεωρήθηκαν θεμελιωτές του υπαρξισμού, ο Σαρτρ ήταν αυτός που τον έφερε στο προσκήνιο στη Γαλλία και δημιούργησε το ομώνυμα γαλλικό κίνημα. Όπως αναφέρει και στο βιβλίο του υπάρχουν δυο σχολές υπαρξιστών. Οι πρώτοι είναι οι Χριστιανοί, όπως ο Καρλ Γιασπερς και ο Γκαμπριελ Μαρσέλ και από την άλλη μεριά οι άθεοι υπαρξιστές, μέλη του οποίου είναι οι Γάλλοι υπαρξιστές, ο Χάιντεγκερ και φυσικά ο ίδιος ο Σαρτρ.
Μπορεί να παρατηρηθεί μια σύγκλιση απόψεων μεταξύ Σαρτρ και Νίτσε στους κεντρικούς άξονες και στη γενική αντιμετώπιση του θέματος. Και οι δυο πίστευαν ότι ο άνθρωπος είναι ‘εγκαταλελειμμένος’ στη γη, ότι μπορεί να κάνει τον εαυτό του ότι επιλέξει, αρνούνται την ύπαρξη του θεού, ενώ την ίδια στιγμή δεν δέχονται την ύπαρξη της «ουσίας». Εντούτοις, ο Σαρτρ επηρεάστηκε σε σημαντικό βαθμό από το Χάιντεγκερ και τον Γιάσπερς, οι οποίοι ήταν επίσης θεμελιωτές του υπαρξισμού κατά τη διάρκεια του πολέμου. Επίσης, η μελέτη των Kierkegaard και Χάιντεγκερ, οι οποίοι καταπιάστηκαν με την έννοια της αγωνίας/του άγχους του ανθρώπου μέσα από το πρίσμα μιας πεσιμιστικής άποψης απέναντι στην ανθρώπινη ύπαρξη, σηματοδότησαν την ποιοτική ανάπτυξη και εξέλιξη της γραφής του Σαρτρ. Ο Kierkegaard (όπως και ο Νίτσε) θεώρησαν ότι έχει ιδιαίτερη αξία το γεγονός ότι, όσον αφορά θεμελιώδεις αξίες και πιστεύω, το άτομο είναι ικανό να αποφασίζει ελεύθερα. Ταυτόχρονα, αυτές οι επιλογές, μπορούν να αλλάξουν τη φύση και ταυτότητα του υποκειμένου που παίρνει τις αποφάσεις.
Για τον Χάιντεγκερ, η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η προσπάθεια κατανόησης του Είναι. Μέσα από το βιβλίο το ‘Είναι και Χρόνος’, -επιστημονικό έργο που επηρέασε σημαντικούς διανοούμενος- ο Χάιντεγκερ καταπιάστηκε με τον προσδιορισμό του υποκειμένου και εν συνεχεία με την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, όπου είναι η προσπάθεια του όντος να κατανοήσει αυτό που είναι, συν την προσπάθεια να γίνει αυτό που δεν είναι ακόμα. Έχει αξία η έννοια του όντος μέσα από το πρίσμα της σκέψης του Χάιντεγκερ διότι στοχεύει μια κατ’ εξακολούθηση προσπάθεια υπερβατικότητας του υποκειμένου, να γίνει αυτό που δεν είναι ακόμα.
Ο Γιασπερς για παράδειγμα στην προσπάθεια του να κατανοήσει το «είναι» θεωρεί ότι δεν είναι άλλο από το «περιέχον», αυτό δηλαδή που περιβάλλει την ανθρώπινη ύπαρξη, που είναι η πηγή του ίδιου του υποκειμένου. Υπάρχει μια ομοιότητα με τον Σαρτρ όσον αφορά την αναζήτηση της αλήθειας του υποκειμένου προσαρμόζοντας το κάθε φορά στις καταστάσεις. Ο Γιασπερς θεωρεί ότι υπάρχουν μεταβαλλόμενες καταστάσεις και κοινές καταστάσεις όπως για παράδειγμα ο θάνατος.