Ο λαός ηττήθηκε τότε με τους αγανακτισμένους.


Τον Ιούνιο του 2011 εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνίδες και Έλληνες βγήκαν στις πλατείες με βασικό σύνθημα - εντολή προς το πολιτικό σύστημα: «πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ».
Προς στιγμήν το πολιτικό σύστημα συνταράχθηκε και πανικοβλήθηκε από το φόβο μήπως επαναληφθούν και στην Ελλάδα φαινόμενα σαν αυτά της πλατείας Ταχρίρ τα οποία θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην ανατροπή του ολιγαρχικού ξενόδουλου καθεστώτος.
Σύντομα όμως το πολιτικό σύστημα συνήλθε, από την απροσδόκητη αυτή εξέλιξη. Στάθηκε απέναντι στο λαό και η απάντηση που έδωσε ήταν «ούτε παίρνουμε πίσω το μνημόνιο ούτε φεύγουμε». Ταυτόχρονα, έθεσε σε κίνηση τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής, διαλύοντας τις συγκεντρώσεις των πολιτών. Έκτοτε ο λαός υπέκυψε. Ούτε ξαναβγήκε στους δρόμους, ούτε ξαναπρόβαλε το ίδιο σύνθημα. Υφίσταται σιωπηλός τις συνέπειες των μνημονίων. Η προσπάθεια αντίδρασής του στις εκλογές του επόμενου έτους (Ιούνιος 2012), κατέληξε στο σημερινό ανάλγητο «μνημονιακό τόξο» και στην άνοδο της ΧΑ.
Ο λαός ηττήθηκε, όχι από τις κρατικές μονάδες καταστολής, αλλά από το ίδιο το αίτημα που διατύπωσε. Το αίτημα αυτό ήταν αδιέξοδο, αφού δεν υπήρχε εναλλακτική λύση σε αυτό που διατύπωσε. Και δεν μιλάμε για εναλλακτική οικονομική λύση, αλλά κυρίως για εναλλακτική πολιτική λύση. Εντάξει λοιπόν, να φύγει το πολιτικό σύστημα. Μετά όμως τι;;; Αυτό το αναπάντητο ερώτημα ήταν που νίκησε το λαό και όχι το πολιτικό σύστημα και οι μονάδες καταστολής.