Η μεγαλύτερη μορφή στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, που άλλαξε κυριολεκτικά τον Κόσμο, δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός από την πλέον λαϊκή μορφή Τέχνης, την 7η Τέχνη. Πλήθος ταινιών, απο την Αυγή κιόλας του κινηματογράφου, έχουν ασχοληθεί με τη Θεία μορφή Του και έχουν αποτυπώσει στο σέλιλόιντ εικόνες που έχουν μείνει στην Ιστορία.

ζώντας μέσα απο τις εορτές της Μεγάλης Εβδομάδας για λίγο το Θείο Δράμα του Σωτήρα, αντιλαμβανόμεθα γιατί μεγάλοι σκηνοθέτες και συγγραφείς αφιέρωσαν μέρος του έργου τους σε Εκείνον που άλλαξε τον ρούν της Ιστορίας της Ανθρωπότητας. Δεν ήταν μόνο το Ύψιστον του Μεγαλείου Του που λειτούργησε ως πηγή έμπνευσης, αλλά κάτι ακόμη περισσότερο. Υπήρξε ταυτόχρονα και μια κατάθεση ψυχής για το "Θείο", έτσι όπως αυτοί το αντιλαμβάνονταν.

Στην Ελλάδα, την καρδιά της Ορθοδοξίας όπως έχει αποτυπωθεί μέσα από τους αιώνες, έχουμε δεί τελικά ελάχιστες απο τις ταινίες που έχουν γυριστεί σε παγκόσμιο επίπεδο με θέμα τον Σωτήρα. Κάθε χρόνο, μάλιστα, τέτοιες μέρες, το τηλεοπτικό - κυρίως - κοινό, βλέπει γύρω στις 4 με 5 ταινίες σχετικές με τον Ιησού. Στην πραγματικότητα όμως, πάνω από 40 ταινίες έχουν γυριστεί και έχουν σαν βάση το Θείο Δράμα. Αν μάλιστα υπολογίσουμε και τις ταινίες που περιλαμβάνουν σκηνές από την πορεία προς τον Γολγοθά ή διηγούνται ιστορίες παράλληλες με την πορεία του Χριστού (Βαραββάς, Μπεν Χούρ, Ο Χιτών κτλ.), εύκολα διαπιστώνουμε πως ξεπερνούν τις 60!

Η δική μου κατάθεση απόψε, έχει να κάνει τόσο με την Ιστορία σχετικά με το θέμα αυτό, όσο και με τη σπουδαιότητα ορισμένων απο τις ταινίες αυτές, που κατα τη δική μου άποψη, επηρέασαν πολύ περισσότερο το κοινό είτε θετικά είτε αρνητικά, ξεφεύγοντας απο τα τετριμμένα κυρίως των μεγάλων χολιγουντιανών παραγωγών.

Η πρώτη καταγραφή λοιπόν του Ιησού στην μεγάλη οθόνη σημειώνεται σχεδόν στην ίδια χρονική περίοδο με την ...ίδια την εφεύρεση του κινηματογράφου, απο τους αδελφούς Λιμιέρ, που σημειώνεται τη χρονιά του 1895 με την πρώτη επίσημη προβολή ενός...ντοκυμανταίρ των ιδίων των αδελφών Λιμιέρ στο στο Grand Café του Παρισιού! Δύο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1897, ο Ιησούς κάνει το πρώτο του πέρασμα στον κινηματογράφο με το αμερικάνικο «The Horitz Passion Play». Αν λοιπόν σκεφτείτε πως η πρώτη επίσημη προβολή ταινίας σε κινηματογράφο έγινε δύο χρόνια πρίν, τότε σίγουρα αντιλαμβάνεστε πως ο Ιησούς, ήταν από τα πρώτα κινηματογραφικά θέματα. Απο την ταινία αυτή, δυστυχώς δεν σώζεται απολύτως τίποτε. Η μοναδική κόπια που υπήρχε ώς το 1811, καταστράφηκε απο πυρκαγιά η οποία προκλήθηκε απο υπερφόρτωση ενός προβολέα στα στούντιο της εταιρείας Klaw & Erlanger. Αξιοσημείωτο δε είναι το γεγονός οτι τη συγκεκριμένη ταινία είχε αναλάβει τη διανομή της η...εταιρεία του Τόμας Εντισον!

Η πρώτη, σοβαρή καταγραφή του Ιησού στον κινηματογράφο ήρθε πριν από ...108 χρόνια και πιο συγκεκριμένα το 1903 με το «Τα Πάθη του Χριστού». Ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας είναι «La vie et la passion de Jésus Christ». Η ταινία είναι γαλλική, διάρκειας 44 λεπτών και μπορούμε να πούμε πως έχει έναν τόνο... χιουμοριστικής διάθεσης. (Τουλάχιστον οι εντελώς ξεπερασμένες σκηνές με τα εφέ, στις μέρες μας, αυτή την εντύπωση δίνουν...).
Ωστόσο αξιοσημείωτη είναι η διάρκειά της, καθώς τότε ο μέσος όρος των ταινιών διαρκούσε 10-15 λεπτά! Tη βρήκαμε στο Youtube (!!!) στο οποίο μεταφορτώθηκε από το χρήστη JohnWayneTV την 28η Φεβ 2011! Τελικά, ίσως το YouTube γίνει και η πιο σημαντική "βιβλιοθήκη" που θα διασώζει σε ψηφιακή μορφή, ένα τεράστιο μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς μας!

Δείτε την, αξίζει το κόπο!



Δεύτερο τη τάξη σημαντικό δημιούργημα ήταν το "Από τη Φάτνη στο Σταυρό" ("From the Manger to the Cross") του Σίντνεϊ Ολκόττ, αμερικάνικη παραγωγή του 1913. Ο βουβός κινηματογράφος σε όλο του το μεγαλείο σε αυτή την ταινία διάρκειας 71 λεπτών. Η ταινία τότε κόστισε το αστρονομικό για την εποχή ποσό των 35.000 δολαρίων, δηλαδή στις μέρες μας θα άγγιζε 33.500.00 δολάρια. Η Βιβλιοθήκη του Κονγκρέσου το 1998 έδωσε τίτλο στην ταινία χαρακτηρίζοντάς την «ιστορική».

Δείτε την εδώ, πάλι απο το YouTube, η οποία μεταφορτώθηκε από το χρήστη silentfilmdemocracy την 3η Ιούλ. 2007, με τον αναθεωρημένο τίτλο "Ιησούς απο τη Ναζαρέτ", τίτλος που αναθεωρήθηκε το 1921, 8 χρόνια μετά την πρώτη του προβολή.

Πάμε στην πιό διάσημη ταινία του βωβού κινηματογράφου με θέμα τον Ιησού, γυρισμένη απο τον μεγάλο σκηνοθέτη θρησκευτικών ταινιών (κυρίως), τον Σεσίλ Ντε Μίλ. Τίτλος της, ο "Βασιλεύς των Βασιλέων" (King of the Kings), που γυρίστηκε το 1927 σε παραγωγή δική του (DeMille Pictures Corporation) και πρωταγωνιστή τον διάσημο στάρ της εποχής Χ.Μπ. Γουώρνερ. Η ταινία κάνει αίσθηση λόγω των πρωτοποριακών εφφέ, έργο του μετέπειτα διάσημου σχεδιαστή οπτικών εφφέ, Χάουαρντ Αντερσον. Η ταινία έιχε τόσο μεγάλο κόστος (2.500.000 δολλάρια!!!), που γίνεται και η ...ταφόπλακα της εταιρείας του Ντε Μίλ, η οποία και έκλεισε δύο χρόνια αργότερα!

Ο Σεσίλ Ντε Μίλ, θα μείνει στην κινηματογραφική Ιστορία, ως ο μοναδικός σκηνοθέτης που είδε εντελώς συναισθηματικά το Θείο Δράμα, με αποτέλεσμα αυτό να γίνει και ο μπούσουλάς του στη μετέπειτα καριέρα του. Παρ ότι ο "Βασιλεύς των Βασιλέων" είναι και η μοναδική ταινία που γύρισε με θέμα τη ζωή του Ιησού, οι μετέπειτα ταινίες του, σχεδόν στο σύνολό τους, περιστρέφονται είτε γύρω απο Εκείνον είτε γύρω απο άλλα θέματα της Βιβλικής Γραφής. Το περίφημο δε "Οι Δέκα Εντολές", θεωρείται και το αριστούργημά του.

Δείτε την και πάλι απο το YouTube!

Ωστόσο, 34 χρόνια αργότερα μετά την πρώτη προβολή του "Βασιλέα των Βασιλέων" και τρία χρόνια μετά το θάνατο του Ντε Μίλ, ο σκηνοθέτης του "Επαναστάτη Χωρίς Αιτία" Νίκολας Ρέυ, αντι να καταθέσει την προσωπική του άποψη γυρίζοντας μια δική του εκδοχή για το Θείο Δράμα, προτιμά να αποδόσει φόρο τιμής στον αγαπημένο του Ντε Μίλ, κάνοντας το ριμέικ της ιστορικής του ταινίας. Ο δικός του όμως "Βασιλεύς των Βασιλέων", δεν έχει σχεδόν καμμιά σχέση με το λυρικό μελόδραμα του Ντε Μιλ. Παντελής έλλειψη συναισθήματος, επιφανειακή σκηνοθεσία, κακή επιλογή των ηθοποιών και το αποτέλεσμα, μια παταγώδης καλλιτεχνική αποτυχία. Παρά το γεγονός του σχετικά μεσαίου προϋπολογισμού της ταινίας (5.000.000 δολλάρια), κατορθώνει να τα πάει σχετικά καλά στο Βox Office της εποχής, μαζεύοντας τελικά 25.000.000 δολλάρια σε παγκόσμια προβολή. Αιτία γι αυτό, ήταν μάλλον ο ..."κούκλος" της εποχής Τζέφρυ Χάντερ που υποδύεται τον Ιησού και που θυμίζει περισσότερο...ροκ στάρ παρά εικόνα του Θεανθρώπου.

Ο ...πολύς Τζέφρυ Χάντερ στο ρόλο του Ιησού στο "Βασιλεύς των Βασιλέων" (1962)

Το 1964 είναι η χρονιά ενός δηλωμένου "άθεου" να αποτυπώσει σε φίλμ τη δική του εκδοχή για το Θείο Δράμα. Ο λόγος ασφαλώς για τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι και το αξεπέραστο αριστούργημά του "Το Κατα Ματθαίον Ευαγγέλιον", το οποίο ανατρέπει πλήρως, ό,τι μας προσέφεραν οι Χολιγουντιανές υπερπαραγωγές.

Το έργο αν και είναι πιστό πάνω σε αυτά που λένε οι γραφές, δίνει μια πολύ πιο προοδευτική ματιά στην κινηματογράφισή του και μια εντελώς προσωπική κατάθεση ενός "αμφισβητία" του κατεστημένου. Η ταινία κατορθώνει να κινηθεί μαεστρικά τόσο μεταξύ των αληθειών του Ευαγγελίου, όσο και μεταξύ των προσωπικών σκέψεων του Παζολίνι σχετικά με τον καθολικισμό και το "αμφισβητήσιμο" των τελικών επιδιώξεών του ως εκπροσώπου ενός δόγματος.

Παρ΄όλα αυτά, η ταινία του Παζολίνι, όχι μόνο έγινε ζεστά αποδεκτή απο το παπικό κατεστημένο, αλλά ο ίδιος ο Πάπας Ιωάννης ο 23ος επαίνεσε δημοσίως τον άνθρωπο που κατηγορούσε παλαιότερα ως "αναρχικό" και ομοφυλόφιλο, λέγοντας ενώπιον του κοινού οτι "Είναι η μοναδική ταινία με θέμα τον Θεάνθρωπο, που σεβάστηκε πλήρως τον Θείο Λόγο!"
Για την ιστορία, να ανφέρουμε την εξαιρετική ερμηνεία του Ενρίκε Ιρατζόκι στο ρόλο του Ιησού, (παρ΄όλο που δεν θυμίζει σε τίποτα τη κλασσική μορφή Του, όπως τη ξέρουμε), έχοντας αποτυπώσει μια εικόνα εντελώς ασκητική και "θειική" στην μεγάλη οθόνη. Αξιοσημείωτη δε, είναι η παντελής απουσία της Μαρίας Μαγδαληνής απο την ταινία, ως ηρωίδας του Θείου Δράματος!

Το 1965, ο παραγωγός-σκηνοθέτης Τζώρτζ Στήβενς, μαζί με τους Ντέιβιντ Λίν και Γιάν Νενκουλέσκου, δίνουν την υπέρπαραγωγή "Η ωραιότερη Ιστορία του Κόσμου", με τον Μαξ Φον Σίντοφ στο ρόλο του Ιησού και την πανέμορφη Ντόροθυ Μακγκουάιρ στο ρόλο της Παναγίας. Ο λόγος που μνημονεύουμε αυτή την ταινία, είναι οτι πρόκειται για την πιό αποτυχημένη και βαρετή χολυγουντιανή παραγωγή με θέμα το Θείο Δράμα! Ο Τζώρτζ Στήβενς δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να τη γυρίσει, μιας και σκηνοθετικά δεν είχε δείξει τίποτε το αξιοσημείωτο στο παρελθόν. Παρ ότι είχε την αμέριστη βοήθεια δύο γιγάντων της οθόνης, του Λίν και του Νεγκουλέσκου, είναι σαφής η ασυνενοησία μεταξύ τους σε θέματα απόδοσης του δράματος. Μόνη εξαίρεση αποτελεί η μορφή του Μάξ Φον Σίντοφ, ενός ηθοποιού με το Η κεφαλαίο! Τυχαία είναι άλλωστε η μοναδική του συνεργασία με τον Μπέργκμαν σε τόσες ταινίες; Οχι βέβαια!
Το έργο στοίχισε το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 25.000.000 δολλαρίων στην Μέτρο-Γκόλντγουιν Μάγιερ που τη γύρισε, ενώ τα κέρδη στο Box Office δεν ξεπέρασαν τα...12.000.000! Πολύ περισσότερα ήταν τα κέρδη που αποκόμισε ως εκμεταλλεύσιμο προιόν με προβολές στη τηλεόραση και αργότερα στο βίντεο και σε DVD μορφή, παρά η κινηματογραφική του πορεία!

Δείτε το επίσημο τρέιλερ απο το YouTube.



To 1971, οι διάσημοι Αντριου Λόυντ Βεμπερ (μουσικός) και Τίμ Ράις (στιχουργός), ταράζουν τα...διεθνή ύδατα της Τέχνης, δημιουργώντας την αριστουργηματική ροκ - όπερα "Ιησούς Χριστός Υπέρλαμπρο Αστρο" και την ανεβάζουν στο θέατρο Μπρόντγουέι της Νέας Υόρκης και γίνεται σεισμός! Οι "οργισμένοι" νεολαίοι της εποχής του Βιετνάμ εισρέουν στο θέατρο κατά χιλιάδες, ενώ οι αφορισμοί απο τους πουριτανούς καθολικούς φτάνουν σε σημείο...γραφικότητας!

Ο μεγάλος σκηνοθέτης Νόρμαν Τζούισον δεν χάνει την ευκαιρία και αγοράζει τα δικαιώματα της όπερας για μετάφορά της στον κινηματογράφο. Και 3 χρόνια αργότερα, το 1973, η κινηματογραφική εκδοχή της αμφιλεγόμενης αυτής ροκ-όπερας είναι γεγονός! Kαι ασφαλώς επρόκειτο για το κινηματογραφικό γεγονός σε όλη την υφήλιο!
Ο Τζούισον στην ταινία του αυτή, καταγγέλει ανοικτά και απερίσπαστα την πολιτικοστρατιωτική κατεστημένη κατάσταση στην Αμερική, με το Βιετναμ να βρίσκεται στο απόγειό του, το κίνημα των "χίππις" στις μεγάλες του δόξες και η ροκ μουσική των Doors, των Deep Purple και των Rolling Stones να αφυπνίζει νεανικές συνειδήσεις. Ο Τζούισον τοποθετεί την ταινία του σε μια ακαθόριστη εποχή, με τους Ρωμαίους στρατιώτες να ...κυκλοφορούν με ...αυτόματα και σύγχρονα όπλα, ως διαχρονικοί ευαγγελιστές της βίας και του φασισμού! Το δε πνεύμα του Θεανθρώπου, γίνεται πανανθρώπινο μέσα απο το τραγούδι και το στίχο, σε μια απεικόνιση του Θείου Δράματος στην οποία δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος. Η ανθρώπινη βία όμως είναι είναι αέναη.
Ολοι οι ηθοποιοί της ταινίας, που είναι συγχρόνως και τραγουδιστές, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, με ...αιχμή του δόρατος τον Τεντ Νήλευ στο ρόλο του Ιησού, ρόλος που τον σημαδεύει καταλυτικά στη μετέπειτα ζωή του. Εκπληκτικη η Υβόν Ελλίμαν στο ρόλο της Μαγδαληνής, μαγεύει με την υπέροχη φωνή της, o μαύρος τραγουδιστής Κάρλ Αντερσον στο ρόλο του Ιουδα απλά συγκλονιστικός, ενώ αξιοσημείωτο είναι και το πέρασμα του Πώλ Τόμας, ο οποίος ερμηνεύει το ρόλο του Πέτρου. Το παράδοξο για τον Τόμας, είναι οτι ενώ η ταινία αποτελεί την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, ο ρόλος όχι μόνο δεν τον αγγίζει καθόλου, αλλά αμέσως μετά την ταινία αυτή, γίνεται...πορνοστάρ και σήμερα αποτελεί έναν απο τους πιο διάσημους παραγωγούς - σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές της βιομηχανίας του ...πορνό!!!
Η ταινία βάλλεται απο παντού, κυρίως απο το επίσημο Βατικανό που την αποκηρύσσει μετα βδελιγμίας, ενώ την ίδια σχεδόν τύχη έχει και στην Ελλάδα που βρίσκονταν κάτω απο την μέγγενη της προδοτικής Χούντας των συνταγματαρχών! Στην ταινία, η λογοκρισία της εποχής στη πατρίδα μας δίνει "απαγορευτικό" σήμα, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών μακαριστός Σεραφείμ, αναθεματίζει το έργο απο τον...άμβωνα του Ναού του Αγ. Αιονυσίου του Αρεοπαγίτη!

O υπέροχος Τέντ Νήλευ ως ...Ιησούς Χριστός
Υπέρλαμπρο Αστρο!

Τελικά, δίνεται το πράσινο φώς για προβολή της ταινίας στην Ελλάδα το 1974 τον Νοέμβριο, με το χαρακτηρισμό "Ακατάλληλη δι΄ανηλίκους" και με την....διακριτική παρουσία της αστυνομίας μέσα στους κινηματογράφους, υπο το φόβο...επεισοδίων απο τους...αναρχικούς! Απίστευτες καταστάσεις, που σήμερα μόνο το μειδίαμα προκαλούν...
Πάντως, όπως και νάχει, η ταινία αποτελεί θρύλο στο χώρο του κινηματογράφου! Το 1973 κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας από την Βρετανική Ένωση Κινηματογραφιστών και το 1974 ήταν υποψήφια για Όσκαρ μουσικής ενώ κέρδισε το βραβείο από την Βρετανική Ακαδημία για την κατηγορία Κινηματογραφικού μουσικού άλμπουμ το 1974. Την ίδια χρονιά ήταν υποψήφιο για πέντε Χρυσές Σφαίρες με την Ιβόν Έλλιμαν για βραβείο Α' γυναικείου ρόλου και τους Τέντ Νίλ και Καρλ Άντερσον για Α' ανδρικό ρόλο και πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού και οι δύο.

Δείτε την εκπληκτική σκηνή της εισόδου του Ιησού στην Ιερουσαλήμ απο την ταινία!



Και φτάνουμε στο 1977, όπου είναι η χρονιά του Φράνκο Τζεφιρέλλι και του αριστουργήματός του "Ο Ιησούς απο τη Ναζαρέτ". Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτή την ταινία, που είναι γνωστή περισσότερο ως μίνι τηλεοπτική σειρά. Πρώτα απ’ όλα, Μεγάλη Εβδομάδα χωρίς «Ιησού από την Ναζαρέτ» στα ελληνικά σπίτια, δεν υφίσταται.
Η ταινία είναι άγγλο-ιταλικής συμπαραγωγής (κυρίως της RAI) και το 1977 προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε δύο μέρη (3 και 10 Απριλίου) με τεράστια εμπορική επιτυχία, ενώ στην συνέχεια προβλήθηκε στην τηλεόραση ως μίνι σειρά. Έχει διάρκεια 382 λεπτά και γυρίστηκε, όχι στις «αυθεντικές» περιοχές του Θείου Δράματος, όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά στο Μαρόκο και την Τυνησία.
Η «τρέλα» για το έργο του Τζεφιρέλι κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα αλλά φτάνει μέχρι και την... Σιγκαπούρη!

Η αναπαράσταση των γεγονότων έγινε έχοντας σαν βάση τις Γραφές αν και υπάρχουν αρκετές ανακρίβειες και «λάθη». Σπουδαίοι ηθοποιοί έκαναν το πέρασμά τους από αυτή την σειρά. Η κουκλάρα (και φετίχ του Τζεφιρέλλι) Ολίβια Χάσσευ στο ρόλο της Παναγίας απλώς συγκλονιστική, ο Πίτερ Ουστίνοφ στο ρόλο του Ηρώδη, ο Άντονι Κουίν στο ρόλο του Καιάφα, ο Ιαν Μακ Σέιν, ο Λόρενς Ολίβιε, ο Ίαν Χολμ, η Κλαούντια Καρντινάλε, ο Τζέιμς Έρλ Τζόουνς, ο Τζέιμς Μέισον, ο Κρίστοφερ Πλάμμερ αλλά και ο «δικός μας» Γιώργος Βογιατζής στο ρόλο του Ιωσήφ, ενώ αξιοσημείωτη είναι η εκπληκτική, συνταρακτική θα έλεγα, ερμηνεία του Μαικλ Γιόρκ στο ρόλο του Ιωάννη Βαπτιστή!

Ο ..."απόλυτος" Ιησούς στο πρόσωπο του Ρόμπερτ Πάουελ!

Όλους αυτούς όμως τους αστέρες, τους επισκιάζει η επιβλητική παρουσία του Ρόμπερτ Πάουελ στον ρόλο του Ιησού Χριστού, για τον οποίο υπάρχει η κοινή παραδοχή πως είναι ο... «καλύτερος Χριστός» που έχει περάσει ποτέ από την 7η τέχνη.. Πρασινογάλανα μάτια και καστανά μακριά μαλλιά, μαζί με μια επιβλητική αλλά ταυτόχρονα και «μυστηριακή» παρουσία, όπως ακριβώς την έχει στο μυαλό της η δυτική εκκλησία, Ορθόδοξη και Καθολική στις μέρες μας. Για την ιστορία, ο Πάουελ, αρχικά ήταν να κάνει τον Ιούδα Ισκαριώτη (!!!), καθώς ο Τζεφιρέλι ήθελε για τον ρόλο του Ιησού ένα πρωτοκλασάτο όνομα όπως αυτό του Ντάστιν Χόφμαν ή του Αλ Πατσίνο. Αλλά και ο Ιούδας ήταν στα σχέδια να τον ερμηνεύσει ο Πίτερ Ο’Τούλ ο οποίος τελικά αρρώστησε!
Η διάρκεια των γυρισμάτων κράτησε 4 ολόκληρα χρόνια αλλά το τελικό αποτέλεσμα κρίνεται εξαιρετικό, δίνοντας στο κοινό ό,τι πιο άρτιο έχει παρουσιάσει η οθόνη όσον αφορά την πορεία, το Ιερό Πάθος και την Ανάσταση του Ιησού.

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει και στην μουσική της σειράς την οποία και έγραψε ο βραβευμένος με Όσκαρ για το «Δόκτορ Ζιβάγκο» Μόρις Ζαρ. Ο γάλλος συνθέτης απέφευγε να γράψει μουσική για την τηλεόραση, αλλά έκανε την εξαίρεση για τον «Ιησού από την Ναζαρέτ». Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό, καθώς κατάφερε να συνδέσει ένα μουσικό κομμάτι όπως αυτό στην αρχή των τίτλων, τόσο έντονα με κάτι το οποίο μας έχει προσφέρει η «μικρή οθόνη».

Δείτε την συγκλονιστική σκηνή της "Επι του Ορους Ομιλίας" με έναν Πάουελ να αποτελεί την ...ενσάρκωση του Ιησού!


Δείτε εδώ μια πρόσφατη συνέντευξη του Ρόμπερτ Πάουελ να διηγείται πόσο τον σημάδεψε ο ρόλος του Ιησού!



Το 1988, είναι η σειρά του Μάρτιν Σκορτσέζε να ταράξει ...άσχημα τα νερά της χριστιανικής πίστης ανα τον κόσμο, δίνοντας τη δική του εκδοχή στο Θείο Δράμα με τη μεταφορά του αριστουργηματικού βιβλίου του Νίκου Καζαντζάκη "Ο Τελευταίος Πειρασμός του Χριστού". Προσωπική μου άποψη; Η χειρότερη ταινία του μεγάλου "αιρετικού" σκηνοθέτη του "Ταξιτζή" και του "Οργισμένου Ειδώλου". Η μάλλον, είναι το καλύτερο παράδειγμα (προς αποφυγήν φυσικά) για το πόσο ακαταλληλοι είναι οι μή-Ελληνες, στο να αποδώσουν τόσο πνεύμα, όσο και τα μηνύματα που απορρέουν απο ένα έργο ενός οποιουδήποτε μεγάλου Ελληνα συγγραφέα.

Αλλα πράγματα ήθελε να πεί ο Καζαντζάκης, άλλα αποδόθηκαν στη ταινία. Χωρίς να θέλω να μειώσω το συνολικό έργο του Σκορτσέζε, όταν είδα την ταινία (μετά πολλών κόπων και βασάνων ομολογώ), βγήκα απο τον κινηματογράφο με την αίσθηση οτι ο σκηνοθέτης ήθελε απλώς να ...δημιουργήσει ντόρο με την ταινία του! Κοινώς, να σκανδαλίσει! Παντελής απουσία των ερωτημάτων που έθετε ο μεγάλος Καζαντζάκης στο έργο του, παντελής η απουσία των μηνυμάτων που απέρρεαν απο το βιβλίο του. Ο Σκορτσέζε δεν ελέγχει απολύτως τίποτε, η απουσία μυστηριακής ατμόσφαιρας κάτι παραπάνω απο ορατή, η φωτογραφία είναι χωρίς προσωπικό στύλ ενώ η Μπάρμπαρα Χέρσευ στο ρόλο της Μαγδαληνής, είναι εντελώς έξω απο το ρόλο της, θυμίζοντας αρκετές φορές κάποια πρόστυχη μπαρόβια που προσπαθεί να αποπλανήσει έναν...ανήλικο!

Την ταινία διασώζει κυριολεκτικά η επιβλητική παρουσία του Γουίλεμ Ντάφοε στο ρόλο του Χριστού, ο οποίος είναι συγκλονιστικός, ενώ επίσης πάρα πολύ καλός ο Χάρβει Καιτελ στο ρόλο του Ιούδα. Αξιοσημείωτο το πέρασμα του ρόκ-στάρ Ντέιβιντ Μπόουι στο ρόλο του Πιλάτου, ενώ η εκπληκτική μουσική του Πήτερ Γκάμπριελ απογειώνει την τελευταία σκηνή της ταινίας και τους τίτλους τέλους!
Συμπερασματικά, η πλέον χειρότερη ταινία με θέμα τη ζωή του Θεανθρώπου, η οποία παρά τον ντόρο που προξένησε παντού όπου προβλήθηκε (στην Ελλάδα είχαμε απίστευτες σκηνές απο...αφιονισμένους φανατικούς "χριστιανούς" οι οποίοι εισέβαλλαν σε κινηματογράφους προξενώντας επεισόδια, ξέσκιζαν οθόνες κλπ) στο τέλος ξεχάστηκε απο όλους.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας στο YouTube (στα credits της ταινίας, θα δείτε το πόσο οι ιθύνοντες έδωσαν σημασία στο έργο του Καζαντζάκη, γράφοντας λάθος το όνομά του!)



Και κλείνουμε τη διαδρομή μας αυτή, με τα "Πάθη του Χριστού", την αμφιλεγόμενη ταινία του Μελ Γκίμπσον η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα λουτρό αίματος διάρκειας 125 λεπτών. Ειδικά η σκηνή του μαστιγώματος είναι απόλυτα ανατριχιαστική καθώς «παραμορφώνει» εντελώς τον πρωταγωνιστή Τζιμ Κάβιζιελ, ο οποίος δίνει εδώ το ρεσιτάλ της καριέρας του. Πάντως, σύμφωνα με πολλούς θεολόγους, κάπως έτσι πρέπει να πέρασε ο Ιησούς τις τελευταίες του στιγμές, οπότε λογικά δεν ήταν υπερβολική όλη αυτή η βία. Δεν χαρακτηρίστηκε όμως αδίκως ως "ακατάλληλη" για κάτω των 17 ετών! Πιστεύω οτι η απόφαση αυτή του συμβουλίου ήταν απολύτως αποδεκτή απο όλους.
Σαν ταινία τώρα, είναι πιο... «δυτική», δηλαδή επικεντρώνεται στα βασανιστήρια και στην Σταύρωση και δεν δίνει έμφαση στην Ανάσταση, κάτι που για την ορθόδοξη πίστη, αυτό αποτελεί το κορυφαίο γεγονός. Στην ταινία φυσικά υπάρχει και ο «πειρασμός» της Μαρίας της Μαγδαληνής που τον υποδύεται η... Μόνικα Μπελούτσι.



Στα θετικά της ταινίας (εκτός από την... Μπελούτσι), είναι η αποκλειστική χρήση της Αραμαϊκής γλώσσας. Γλώσσα την οποία μίλαγαν τότε στις περιοχές αυτές, αλλά και γλώσσα την οποία μίλαγε ο Ιησούς...