Το δάκρυ μιας ολόκληρης γενιάς

 

Παρέα με το συνταξιούχο συγχωριανό μου στο καφενείο πίναμε το καφεδάκι μας. Περισσότερα από σαράντα χρόνια δούλεψε στο ξυλουργείο που είχε στο χωριό και παράλληλα στα χωράφια. Νόμιζα ότι είναι ευτυχισμένος, αφού είχε καταφέρει να επιτύχει όσα θα επιθυμούσε κάθε άνθρωπος. Να φροντίσει την οικογένειά του, να μεγαλώσει με αξιοπρέπεια τα παιδιά του, να τα σπουδάσει, να τα παντρέψει και να χαίρεται τα εγγονάκια του.

Η φτωχή και ταλαιπωρημένη μετά τον πόλεμο Ελλάδα πρόσφερε με τα πενιχρά μέσα που διέθετε ελπίδες και ευκαιρίες επιβίωσης. Σε αυτές στηρίχτηκε ο φίλος, αλλά και ολόκληρος ο λαός μας, για να προκόψει, με βασικά προτερήματά του την εργατικότητα, την προσήλωση στο καθήκον, την προθυμία για προσωπική στέρηση και θυσία, με κυρίαρχο ιδανικό τη φροντίδα της οικογένειας.
Οταν ρώτησα τον φίλο μου «τι κάνει η οικογένειά σου;» μου απάντησε «καλά» κι ένα δάκρυ του κύλησε. Στην εύλογη απορία μου «γιατί;» η απάντησή του ήταν πολλά «γιατί» με μεγάλα ερωτηματικά: «Γιατί τα παιδιά μου σήμερα, με πανεπιστημιακά πτυχία, να είναι άνεργα και να δυσκολεύονται να συντηρήσουν τις οικογένειές τους; Γιατί να γκρεμίζονται τα όνειρά τους και η θλίψη και η απογοήτευση να αποτυπώνεται στα πρόσωπά τους; Γιατί να θέλουν να φύγουν από τη χώρα για να μπορέσουν να ζήσουν τις οικογένειές τους; Γιατί να μην μπορώ να τους βοηθήσω; Μήπως έφταιξα κι εγώ; Τελικά ποιος έφταιξε;
Το ευρώ; Η τρόικα με τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε; Οτι όλοι μαζί τα φάγαμε; Οι προηγούμενες κυβερνήσεις και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί; Ποιος μας έφερε σε αυτή την κατάσταση και ποιος πρέπει να λογοδοτήσει και να τιμωρηθεί γι' αυτό;».
Τα ερωτήματα του φίλου εκφράζονται έντονα, με παράπονο και θυμό, όπως και ολόκληρης της γενιάς των Ελλήνων που σιγά σιγά αποχωρεί για να δώσει τη θέση της στη νέα. Προσδοκούσε στη δύση της βιολογικής ζωής να καμαρώσει τη νέα γενιά να ανατέλλει. Αντί όμως γι' αυτό, βλέπει με φόβο την κοινωνία να βουλιάζει στην ύφεση και την ανεργία να μεγαλώνει.
Δυστυχώς, τα μεγέθη είναι αποκαρδιωτικά και συνεχώς χειροτερεύουν. Ενα εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες άνεργοι. Τετρακόσιες χιλιάδες νοικοκυριά χωρίς κανέναν εργαζόμενο. Τρεις χιλιάδες πεντακόσιοι άνθρωποι καθημερινά μεταναστεύουν. Εκατόν είκοσι χιλιάδες επιστήμονες έχουν εγκαταλείψει τη χώρα τα τελευταία τρία χρόνια. Οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται. Οι φόροι αυξάνονται, μαζί και οι αυτοκτονίες, ενώ οι επιχειρήσεις κλείνουν. Κάθε μέρα μεγαλώνει η κοινωνική εξαθλίωση και δυστυχώς εξαπλώνονται οι ρατσιστικές και ναζιστικές αντιλήψεις.
Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη η πολιτεία να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ανεργίας και να αποτρέψει την ανεξέλεγκτη μετανάστευση.
Το δάκρυ του πατέρα είναι το δάκρυ μιας ολόκληρης γενιάς Ελλήνων που αισθάνεται ότι αφήνει στους απογόνους της ως κληρονομιά τη λιτότητα, τη φτώχεια και την ανεργία. Λυπούμαστε τη νέα γενιά που έρχεται, αλλά πονάμε και τη γενιά που φεύγει. Στο τέλος της πορείας της βλέπει τον κόσμο δυστυχισμένο, χωρίς να μπορεί να δει το φως στο βάθος του τούνελ, που μόνο οι ψεύτες πολιτικοί βλέπουν. Το μεγαλύτερο δράμα της είναι τα πολλά «γιατί» που απευθύνει κυρίως στον εαυτό της και φορτίζει έτσι το χρόνο που της απομένει με βασανιστικές τύψεις και ενοχές.
Ας σφίξουμε όλοι μαζί τα χέρια και πιασμένοι χέρι χέρι να αγωνιστούμε για να καταργήσουμε τις βάρβαρες πολιτικές που μας οδήγησαν στην εξαθλίωση. Θα τα λύσουμε προσωρινά και μόνο όταν θα πάμε στην κάλπη για να ψηφίσουμε με την ελπίδα να σταματήσουμε τον κατήφορο του βιοτικού μας επιπέδου. Να μετατρέψουμε το δάκρυ και τον αναστεναγμό σε δύναμη και με πείσμα να παλέψουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον κάνουμε καλύτερο.
Να αναζητήσουμε το φως της ελπίδας στα μάτια των νέων παιδιών μας και να ευχηθούμε στη δική τους γενιά να ζήσει ευτυχισμένη. Το αξίζουν και θα το πετύχουν, γιατί, εκτός των άλλων, το οφείλουν, ως ένδειξη τιμής και ανάμνησης, στους ταλαιπωρημένους γονείς τους.